Regelmatig ontmoet ik een jonge Afghaanse vrouw. Zij woont hier, omdat haar (toekomstige) man niet langer in hun land kon blijven. De dreiging was te groot.
Ik zie de DVD’s van alle bruiloften die zij moet missen, van broers, zussen, neven en nichten. Ik proef de noten en vruchten uit eigen tuin, toegestuurd door haar familie. Ik vroeg haar of zij haar land en familie niet heel erg mist. Het antwoord was: niets weegt op tegen de vrijheid die ik hier voel.
Die vrijheid gebruikt zij goed en doet haar best zich hier thuis te voelen: zij haalt met veel ijver haar inburgeringscursus en is de beste van de klas. Daarna zet zij door en volgt aanvullende cursussen Nederlands.
Kortgeleden maakte ik een trotse ceremonie mee: haar man en dochtertje ontvangen hun Nederlands paspoort van de burgemeester in het Gemeentehuis van de Bilt. Indrukwekkend. Je gaat meteen met andere ogen naar je eigen, zo gemakkelijk verworven Nederlandse paspoort kijken.
stel je voor … zo je hele familie achter te moeten laten en opnieuw te moeten beginnen in een volkomen vreemd land
Dit dwingt enorm respect af: stel je voor….zo je hele familie achter te moeten laten en opnieuw te moeten beginnen in een volkomen vreemd land.
Mirjam, voormalig maatschappelijk begeleider en huidig bestuurslid (28-04-2014)