Onze gemeente telt vele nationaliteiten. Veel van onze nieuwe inwoners zijn statushouders. Ze komen soms uit landen waar we eigenlijk niets van weten. Maar voor hen was het er niet meer veilig. Hier maken ze een nieuwe start en daar vertellen ze over. Maak kennis met Gullalek en Yhtyyar uit Turkmenistan.
Door: Julie Houben
Gevangenis
Anderhalf jaar wonen Gullalek en Yhtyyar (spreek uit: Igtiër) nu in De Bilt, inmiddels met hun dochtertje Elmira van 9 maanden. Ze zijn allebei 30 jaar en kennen elkaar uit hun Turkmeense dorp. Ze gingen ver van elkaar vandaan studeren maar bleven intensief contact houden. Yhtyyar deed bestuurskunde in Istanbul, Gullalek studeerde geneeskunde in Oekraïne. In 2016 ging het mis. Yhtyyar sympathiseert namelijk met de Hizmet-beweging van Fathuleh Gülen. Gülen, zelf in ballingschap, is een criticus van het regime van Erdogan. Zijn aanhangers zijn sinds 2016 niet meer veilig in Turkije. Zo belandde Yhtyyar met vele anderen in de Turkse gevangenis en zat maar liefst vier jaar vast. Zodra hij vrij kwam, vluchtte hij en kwam in 2020 in het AZC Dronten terecht. Daar zat hij 18 maanden, kreeg een verblijfsstatus en mocht Gullalek laten overkomen. Met een Gülenist als geliefde was zij ook niet meer veilig in Turkmenistan.
Die moeilijke taal
Ze zijn heel blij met hun nieuwe woonplaats. Yhtyyar: ‘We mochten zelf een voorkeur opgeven en kozen De Bilt, omdat hier al Turkse gezinnen woonden die wij uit het AZC kenden. Naast alle hulp vanuit Steunpunt Vluchtelingen De Bilt, zorgen deze vrienden dat we ons hier al behoorlijk thuis voelen’. Het grootste probleem is eigenlijk de taal. Sinds ze hier wonen, gaat het grootste deel van hun tijd op aan het volgen van Nederlandse les en al het huiswerk. Ambities hebben ze zeker. Yhtyyar wil webdeveloper worden, Gullalek oogarts. Helaas is alleen haar eerste studiejaar hier erkend dus ze heeft nog wel een weg te gaan.
Videobellen
Naast de moeilijke taal zijn er ook pluspunten van Nederland. ‘Hier voelen we ons veilig en vrij. En jullie hebben stroopwafels en kibbeling!’ aldus Yhtyyar. Gullalek gaat voor de Nederlandse kaas. ‘Wel mis ik onze moestuin, waar we zelf al onze groente konden oogsten. En mijn familie. Maar gelukkig kunnen we videobellen’.
Rijbewijs
Ze hebben ook nog wat verbeterpuntjes voor ons. Zo bevalt het hen matig dat je hier voor elke klacht eerst naar de huisarts moet, die je dan vaak naar huis stuurt als het niet heel ernstig is. Gullalek: ‘In Turkmenistan mag je gewoon zelf naar het ziekenhuis gaan, dat vinden wij wel beter’. Yhtyyar wijst nog op vreemde kronkel in de Nederlandse omgang met nieuwe Nederlanders: ‘Wist je dat ‘gewone’ expats hier na zes maanden hun rijbewijs mogen inwisselen voor een Nederlands rijbewijs? Voor Statushouders geldt dat niet. Wij moeten zowel theorie en praktijk opnieuw doen hier. Hoe noemen jullie dat ook alweer: meten met twee maten?’ Mooi dat hij het wel gehaald heeft. In één keer!